فکر نوشت های یک کودک درون

یه چند روزی بود بلاگر باز نمیشد. حالا همین چند روزه هم حرفهای من زیاد شده بود، من هم که گویا شانس نداشتم دیگه. الان که دارم می نویسم اصلا حس این چند روزه گذشته رو ندارم. الان یه جورایی بیخودی اصلا حالم خوب نیست. امروز قاعدتا باید روز خوبی می بود یعنی در ظاهر هم بود ها، ولی اون حس خوب رو واسه من نداشت. الان که دارم می نویسم قبلش کلی زار زدم همینجوری . دلم گرفته. دلم یه بغل میخواد که توش گریه کنم و اونم بی هیچ حرفی ، فقط باشه. نمیخوام کسی آرومم کنه، میخوام یه بغل باشه که اینقدر توش گریه کنم تا دلم وا شه!
اینکه روحیه ی آدم حساس باشه اصلا چیز خوبی نیست. چون با 4 تا حرف بی ربطی که اصلا هم بهش مربوط نیست دلش میگیره. احساس میکنم یه کم تحملم کم شده، یه کم زود کم میارم(چقدر کم!) یه کم زود نرم میشم جلو همه چی! من باید سخت تر از این حرفها باشم. خیلی خیلی سخت تر!
+ فردا تو دانشگاه گروه قمر برای یادبود پرویز مشکاتیان کنسرت گذاشته، واسه عوض کردن حال و هوا هم که شده، وضعیت ایجاب میکنه که کلاس مبانی رو بپیچونم و برم کنسرت!

25 مهر 1388