فکر نوشت های یک کودک درون

بعضی وقتها میری تو یه بلاگی و تو کامنتاش میبینی که طرف اومده اجازه بگیره واسه add کردن!
اولا که تازه بلاگ نویسیمو شروع کرده بودم فکر میکردم واقعا قانونش اینه!
اما بعدش دیدم خب، وقتی یکی می نویسه، می نویسه که بخونیش، وقتی خوشت میاد همیشه بخونیش خب می تونی add اش کنی!
از وقتی اسباب کشی کردم به بلاگر تقریبا همه ی بلاگهایی که دوست داشتمو add کردم بی این که خودشون بدونن! تقریبا تمام بلاگهایی که تو لیستم هستند رو هر روز میخونم و تقریبا هیج کدومشون هم نمیدونند که من add اشون کردم و منو اصلا نمیشناسند چون هیچ کامنتی نذاشتم واسشون! حس میکنم وقتی میری اجازه بگیری یعنی که خب تو هم منو add کن! شاید دوست نداشته باشه add کنه! زور که نیست!
با بعضی از این وبلاگهایی که تو لیستم هستند رسما دارم زندگی میکنم، شبا خوابشونو میبینم ،تمام روز تو فکرپست فلان روز و فلان ساعتشونم! با کلی از نوشته هاشون همزادپنداری میکنم ! با بعضی هاشون ختدیدم ، با بعضی هاشون گریه کردم ، با بعضی هاشون تا صبح بیخوابی کشیدم و ....!
و اینا میشه فایده های یه دنیای مجازی به اسم بلاگستان !

25 دی 1388